طبق ماده ۱۱۶۸ قانون مدنی «نگاهداری اطفال هم حق و هم تکلیف ابوین (پدر و مادر) است.» حضانت به معنای مراقبت، سرپرستی، رشد و پرورش کودک در محیطی آرام و امن است. بنابراین پدر و مادر هر دو موظف به مراقبت، سرپرستی و رشد فرزندان در محیطی امن و صمیمی با امکانات لازم هستند.
بر اساس قانون مدنی و قانون حمایت از خانواده، حضانت فرزند دختر و حضانت فرزند پسر تا سن هفت سالگی بر عهده مادر است. سپس حضانت فرزندان تا رسیدن به سن بلوغ (دختر نه سال تمام قمری و فرزند پسر پانزده سال تمام قمری) با پدر است.
اگر در این مهلت بنابر دلایلی، پدر صلاحیت لازم برای حضانت فرزندان را نداشته باشد، بر اساس قانون، با تقدیم دادخواست سلب حضانت فرزند از پدر به دادگاه خانواده، حضانت از پدر سلب می‌شود. در این مقاله از مجله حقوقی دادنیک به بررسی سلب حضانت فرزند از پدر خواهیم پرداخت. با ما همراه باشید و برای دریافت مشاوره در زمینه حضانت فرزندان و نفقه فرزند با وکلا و مشاوران حقوقی دادنیک ارتباط برقرار نمایید.
سلب حضانت از والدین چگونه است؟
در خصوص سلب حضانت فرزند از مادر یا سلب حضانت فرزند از پدر، ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی بیان می‌کند که «هرگاه در اثر عدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی پدر یا مادری که طفل تحت حضانت اوست، صحت جسمانی یا تربیت اخلاقی طفل در معرض خطر باشد، محکمه می‌تواند به تقاضای اقربای طفل یا به تقاضای قیم او یا به تقاضای رئیس حوزه قضائی هر تصمیمی را که برای حضانت طفل مقتضی بداند، اتخاذ کند.»
چه مواردی باعث سلب حضانت پدر می شود؟
همچنین بر اساس ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی «موارد ذیل از مصادیق عدم مواظبت یا انحطاط اخلاقی هر یک از والدین است:
- اعتیاد زیان آور به الکل، مواد مخدر و قمار
- اشتهار به فساد اخلاق و فحشا
- ابتلا به بیماری‌های روانی با تشخیص پزشکی قانونی
- سوء استفاده از طفل یا اجبار او به ورود در مشاغل ضد اخلاقی مانند فساد، فحشا، تکدی گری و قاچاق
- تکرار ضرب و جرح خارج از حد متعارف»
بر اساس ماده ۳ قانون حمایت از کودکان و نوجوانان «هرگونه خرید، فروش، بهره کشی و به کارگیری کودکان به منظور ارتکاب اعمال خلاف از قبیل قاچاق، ممنوع و مرتکب، حسب مورد علاوه بر جبران خسارات وارده به شش ماه تا یک سال زندان یا به جزای نقدی از ده میلیون ریال تا بیست میلیون ریال محکوم خواهد شد.»
بدون دیدگاه